Adı; ‘Anne

By 13:18

                Uzakta okuyanlar iyi bilir mesafeler arasındaki o sıkıntıyı.

Annemden tam 1207km uzaktayım.
Anneme gitmek istiyor ama bir türlü gidemiyorum. 
İnsan büyüdükçe hasreti de büyüyor, İmkansızlıkları da.
Günler geçiyor aylar geçiyor da hasret geçmiyor.
Özlem düğümleniyor boğazıma. Beni korkutan yıllar geçtikçe anamdan daha da uzağa düşmek… 
Oysa küçükken ne de güzeldi her şey. 
Annemi çağırmak için ufacık bir gözyaşı yetiyordu. 
Hemen geliyordu canım anam. 
Şimdi avuç avuç göz yaşları döküyorum da gelmiyor gönlümün birtanesi… 
Şimdi anneme özlemim daha da düğümleniyor boğazıma… 
Okul için evden ayrılırken kulağımda annemin öğütleri hep; ‘Dikkat et kızım ayaklarını üşütme, uykusuz kalma, derslerini de ihmal etme’. 
Anne seni özledikçe de yapacaklarımı da söyleseydin keşke… Seni özledikçe ne yapacaktım annem? Yanına gelemedikçe nasıl durduracaktım gözyaşlarımı? 
Ben zaten hep annemden uzak büyüdüm ben çalışan annenin çocuğuydum. 
Çoğunlukla ben uyanmadan çok önce gitmiş olurdu annem. 
Tek başıma kalkardım kahvaltı yapar hazırlanır giderdim okula. Sonraları bu yolculuğa kardeşim de katıldı. 
Biz eve geldiğimizde kapıyı açan olmazdı anahtarla girdik hep… 
Küçükken en büyük isteğim arkadaşlarımın anneleri gibi annem evde olsun bizi uyandırıp okula o göndersin eve geldiğimizde kapıyı o açsın.
Daha küçük bir çocukken başlamıştı hasretim simdi kocaman insan oldum yine uzaktayım yine hasretim. 
Yine sabahları annem uyandırmıyor beni. Ne zaman biter ki bu ne zaman doyasıya annemle olurum ki? Cevap uzun, cevap keskin, cevap acı verici…
Küçük bir çocuğun yüreğinde kalmış isteklerdi bunlar.
Her evlat annesinin yanında büyümek ister uzağında değil. 
Şimdi elimden dua etmekten başka şey gelmiyor. 
Allah’ım annemin ömrünü uzun et yıllar çabuk geçmesin
. Uzaklarımızı yakın eyle çok özledik…
İnsanın en büyük dayanağı ailesiymiş uzak düşünce anladım. 
Ben aile olmayı çok özledim, ailemin yanında olmayı istiyorum…


ilginizi çeker :)

2 yorum