Bu aralar hüzün ile çevrili sanki dünya. Ne tarafa dönersen dön dağılmayan bir melankoli var.

Beklediğimiz durakmı yanlış, yoksa hiç gelmeyecek bir otobüsümü bekliyoruz bilmiyorum. Kulaklığımdan en sevdiğim ayrılık, burukluk barındıran şarkılar çalıyor.

İstemek elde etmeye yetmiyor. Bazen ne kadar çabalarsan çabala ulaşamayacağın yerlerde oluyor mutluluk.
Bu sefer elde ettim derken bir bakmışsın kelebek misali uçmuş.

Hep mi yanlış adrese çıkar bir insanın yolu. Ya artık gidecek yerimiz kalmadıysa? Ya artık gücümüz yoksa? Olduğumuz yerde kalmalı mı? Yeni umutlara mı koşmalı?

Sormak istediklerin biriktikçe için öfkeyle doluyor. En sevmediğim duygu bu; öfkelenmek yakışmasa da artık pozitif olamıyorum.

Bu şarkılar insanın yüreğini soğuk öpüyor....
Yazmak çare oluyor, çünkü acı yüreğinden parmağına kadar iniyor...

Şair yürekli insanları üzmeyin. Yüreğinizi parça parça edecek şiirler yazarlar. İyi insanlar...

Ve bazen o kadar uzun yol geliyorsunuz ki; ne geri dönebiliyorsunuz, ne de ileri gidebiliyorsunuz.
Olduğun yerde bırakıyorlar sizi...
Bize düşen hep arafta kalmak.

Gidenler aslında mutluyken kalanlara ayıp olmasın diye üzgün görünüyorlar...